موسیقی کلاسیک چیست؟ چه دوره هایی را شامل می شود؟

موسیقی کلاسیک یک اصطلاح کلی برای موسیقی هنری اروپایی است. آغاز این موسیقی حدود 500 پس از میلاد است. باید گفت موسیقی کلاسیک و دوره کلاسیک دو موضوع متفاوت هستند که اولی به سبک و دومی به دوره تاریخی اشاره دارد.

تعریف موسیقی کلاسیک

شاعر وقتی فیلمنامه را می خواند، شعر را در گامی موسیقایی با نظم خاصی می خواند.

حالا این امکان وجود دارد که خواننده همان مرحله را در موسیقی استودیویی اجرا کند و موسیقی را در مرحله دیگری اجرا کند یا با ترتیب دیگری اجرا کند. با همه این تغییرات باز هم همان اثر قدیمی را خواهیم شنید.

اما در موسیقی کلاسیک این اتفاق نمی افتد، زیرا موسیقی کلاسیک دقیق است. دانلود بهترین آهنگ ها

آهنگساز تمام تنظیم ها، تمپو، زیر و بم و تمام جزئیات دیگر قطعه را تعیین می کند.

نوازندگان و رهبران ارکستر از سراسر جهان و همیشه باید خواسته آهنگساز را برآورده کنند.

تاریخچه موسیقی کلاسیک

اصطلاح "موسیقی کلاسیک" اولین بار در اوایل قرن 19 ظاهر شد. در بین دوستداران موسیقی بسیار محبوب است و دوره از باخ (در واقع آهنگساز باروک) تا بتهوون را عصر طلایی در تاریخ موسیقی می دانند.

سرانجام در اواخر قرن نوزدهم این موسیقی را دوره رمانتیک نامیدند. اما تا آنجا که به دیگران مربوط می شود، آنچه ارکسترهای محلی می نواختند، برلیوز و برامس در خط مقدم موسیقی کلاسیک بودند.

دوره های موسیقی کلاسیک

موسیقی کلاسیک از نظر سبک و توسعه تاریخی به چند دوره کوچکتر تقسیم شده است: برای دانلود آهنگ در سبک کلاسیک کلیک کنید.

قرون وسطی

قرون وسطی یا قرون وسطی یک هزاره در تاریخ و تاریخ موسیقی غربی است که با سقوط امپراتوری روم غربی در سال 476 شروع شده و با تولد رنسانس در اواسط قرن 15 به پایان می رسد. در این هزاره، موسیقی معمولاً در دست کلیسا بود و آهنگسازانی که کلیسا به کار می‌گرفت، به اتمام آن می‌رسید و بیشتر موسیقی‌هایی که از این دوره باقی مانده بود، موسیقی مذهبی با اشعاری برگرفته از کتاب مقدس است.

رنسانس

رنسانس به عنوان یک جنبش فکری بزرگ در نظر گرفته می شود که اروپا را بین قرن های 14 و 16 به شدت تغییر داد. شروع در ایتالیا؛ با کشف مجدد و تقلید از اجداد رومی-یونانی خود. ایتالیایی ها می خواستند شکوه سابق خود را بازیابند. این یک ایده واقع بینانه نبود و از نظر سیاسی نیز موفق نبود.

در پایان رنسانس، ایتالیا به جای تبدیل شدن به یک امپراتوری رومی، درگیر همان جنگ‌هایی بود که از قرون وسطی آغاز شده بود، اما حفظ سنت‌های رومی و یونانی ارزش‌های جدیدی به ارمغان آورد. ابتدا در ایتالیا و سپس در سراسر اروپا، رنسانس مانند زمان کشف جهان بود. وقتی کلمب، ماژلان، داوینچی، کوپرنیک، گالیله و شکسپیر را دید. با فتح آمریکای جنوبی توسط اسپانیا در پایان قرن پانزدهم و ورود انگلستان به آمریکای شمالی در آغاز قرن هفدهم، هیچ سرزمینی دست نخورده از سوی اروپایی ها باقی نماند.

دوره باروک

دوره باروک از 1600 تا 1760 بود. این موسیقی تزیینات زیادی دارد و از ترکیب همزمان چند ملودی تشکیل شده است. در عین حال تم و ریتم یکنواختی دارید. بسیاری از اصطلاحات و مفاهیم موسیقی امروزی در آن دوره خلق شد و اپرا در آن دوره اهمیت زیادی داشت.

از آهنگسازان مشهور دوران باروک می توان به آهنگساز بزرگ آلمانی یوهان سباستین باخ اشاره کرد که تأثیر زیادی بر موسیقی دانان و آهنگسازان گذاشت.

دوره کلاسیک (1730 تا 1820 پس از میلاد)

در این دوره، تزیینات دوران باروک حذف شد و موسیقی از پیچیدگی به سادگی رفت و ساختار موسیقی بیشتر همفونیک شد (با ملودی غالب). در این دوره سمفونی شکل گرفت و پیانویی که در اواخر دوران باروک اختراع شد، اهمیت زیادی در کار این دوره پیدا کرد.

هایدن اتریشی، موتزارت و بتهوون آلمانی از چهره های مشهور موسیقی این دوره بودند. شاید موتزارت و بتهوون به همراه باخ سه شخصیت بزرگ تاریخ موسیقی کلاسیک باشند.

وقت عاشقی

ارکستر سمفونیک فیلادلفیا (1916 پس از میلاد)، سمفونی شماره. 8 توسط گوستاو مالر، دومی.

سبک رمانتیک سال های 1820-1910 پس از میلاد را پوشش می دهد. احساسات در این دوره نقش زیادی در موسیقی دارند. در این دوره موسیقی وسیله ای برای بیان احساسات شخصی آهنگساز در دستان اوست.

توبا واگنر یکی از سازهای برنجی بود که در زمان ریچارد واگنر به گروه برنجی اضافه شد و بعدها در سمفونی شماره استفاده شد. 7 توسط آنتون بروکنر و باله دریاچه قو چایکوفسکی. آهنگسازان و نوازندگان مشهور این سبک عبارتند از فردریک شوپن، فرانتس لیست و فلیکس مندلسون.

دوره مدرن کلاسیک (قرن 20 به بعد)

آثار این دوره با ادامه آثار رمانتیک آغاز شد و تحت تأثیر مدرنیسم قرن بیستم قرار گرفت. هارمونی به تدریج جای خود را به اختلاف در موسیقی می دهد. سرگئی راخمانینوف، دیمیتری شوستاکوویچ، کارل ارف، ریچارد اشتراوس، ایگور استراوینسکی، جورج گرشوین و آرنولد شوئنبرگ از نویسندگان مشهور این عصر هستند.

انتقال سبک های موسیقی از عصری به عصر دیگر ناگهانی اتفاق نمی افتد، همیشه هنرمندانی بوده اند که در سبک های متوسط ​​آثار هنری خلق کرده اند.

نقش های فعلی

موسیقی معاصر از سال 1970 شروع شد و تا به امروز ادامه دارد. آهنگسازان معاصر کلاسیک بیشتر به خلق موسیقی مینیمالیست و آوانگارد تمایل دارند.

اوتیسم چیست؟ چه علائمی دارد و چگونه درمان می‌شود؟

اوتیسم از لحاظ پزشکی به عنوان یک نوع ناتوانی در گروه ناتوانی‌های رشدی-عصبی تعریف می‌شود و توسط سازمان بهداشت جهانی و انجمن روان‌پزشکی آمریکا به عنوان “اختلال طیف اوتیسم” شناخته شده است. در این مقاله تلاش کردیم که برای آشنایی شما با این اختلال در مورد انواع و سطوح اختلال اوتیسم، علائم و علل بیماری، اقدامات حمایتی و درمانی و برخی موارد دیگر توضیحات و بررسی کاملی ارائه کنیم. این مطلب جنبه آموزشی و اطلاع رسانی دارد، در صورت مشکل به دکتر مغز و اعصاب مراجعه کنید.

انواع بیماری اوتیسم

بیماری اوتیسم یک اختلال طیفی است که تأثیرات گسترده‌ای بر روی تعامل اجتماعی، ارتباطات و الگوهای رفتاری فرد دارد. این بیماری به صورت طیفی شناخته می‌شود، به این معنی که افراد می‌توانند علائم متنوعی را نشان دهند که با انواع مختلفی از اوتیسم در ارتباط هستند. در ادامه، انواع مختلف بیماری اوتیسم را شرح می‌دهیم.

• اوتیسم کودکی (Autistic Disorder)  یا اوتیسم کلاسیک، شدیدترین نوع اوتیسم است. افرادی که از این نوع اوتیسم رنج می‌برند، دچار مشکلات گسترده‌ای در تعامل اجتماعی و ارتباطات هستند. ممکن است آن‌ها در برقراری ارتباط چشمی، تفسیر عواطف دیگران و استفاده از زبان غیرکلامی دچار دشواری شوند.
•  اوتیسم آسپرگر (Asperger’s Syndrome)  اوتیسم آسپرگر، در افرادی که هوش بالا دارند، مشاهده می‌شود. این افراد ممکن است مهارت‌های خاصی در زمینه‌هایی مانند علوم، هنر یا ریاضی داشته باشند و استعدادهای خارق‌العاده از خود نشان ‌دهند. با این حال این افراد در تعاملات اجتماعی و ارتباطات مشکلاتی را در درک غیرمستقیم، تفسیر بدنی و تقلید عادت‌های دیگران تجربه می‌کنند.
•  اوتیسم نوجوان (Childhood Disintegrative Disorder) اوتیسم نوجوانی نادرترین نوع اوتیسم است. در این نوع، کودکانی که پیشتر توانایی‌های عمومی را داشتند، بعد از سن حدود ۲ تا ۴ سالگی، با افت ناگهانی در توانایی‌های زبانی، ارتباطی و اجتماعی روبرو می‌شوند.
•  اوتیسم ناشناخته (Pervasive Developmental Disorder Not Otherwise Specified –( PDD-NOS):  این نوع اوتیسم شامل افرادی است که برخی از علائم و نشانه‌های اوتیسم را نشان می‌دهند، اما به طور کامل در تعریف اوتیسم کودکی، اوتیسم آسپرگر یا سایر زیردسته‌های تشخیص داده شده اوتیسم جای نمی‌گیرند.
•  اوتیسم رت  (Rett Syndrome) این نوع اوتیسم بیشتر در دختران رخ می‌دهد و نادر است. افراد مبتلا به اوتیسم رت دچار وقفه در  رشد و کاهش چشمگیر در مهارت‌های زبانی و حرکتی می‌شوند.

همچنین، در صورت نیاز به اطلاعات بیشتر درباره هر نوع از بیماری اوتیسم، مراجعه به متخصصین و پزشکان متخصص در این حوزه توصیه می‌شود. آنها می‌توانند با توجه به ویژگی‌ها و نشانه‌های هر فرد، تشخیص و درمان مناسب را تعیین کنند.

علائم بیماری اوتیسم

علائم بیماری اوتیسم در زمینه‌های مختلفی مشاهده ‌می‌شود و در هر فرد می‌تواند متفاوت باشد. در ادامه، علائم معمول بیماری اوتیسم را  بیان می‌کنیم.

• مشکلات در تعامل اجتماعی: افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در برقراری ارتباط چشمی مشکل داشته باشند و تمایل کمتری به تعامل با دیگران نشان دهند. آن‌ها به طور معمول نمی‌توانند نگرانی‌ها، شادی یا عصبانیت را به درستی در فریاد یا حرکات بدنی خود بیان کنند.
•  محدودیت در زبان و ارتباطات: برخی از افراد مبتلا به اوتیسم مشکلات در توسعه زبان دارند. بدین صورت که کلمات را تکرار می‌کنند و یا مکالمه را با معنای قابل فهم و به خوبی انجام نمی‌دهند. همچنین، درک صحیح از عبارات غیرکلامی نظیر ژست‌ها و اشاره‌ها برای آنها دشوار است.
• تمایل به تکرار و رفتارهای خاص: افراد مبتلا به اوتیسم معمولا علاقه زیادی به تکرار رفتارها و الگوهای خاص دارند. آنها ممکن است با اشتیاق  رفتارهای خاصی را تکرار کنند و از تغییر در روال‌های روزمره ناراحت شوند.
•  حساسیت به تحریکات حسی: برخی از افراد مبتلا به اوتیسم حساسیت بیشتری نسبت به تحریکات صوتی، نوری یا لمسی دارند. آنها ممکن است به صداهای بلند یا نورهای درخشان واکنش نشان دهند و یا از تماس بدنی زیاد ناراحت شوند.
•  محدودیت در بازی و خلاقیت: افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در بازی و خلاقیت با مشکل مواجه شوند. آن‌ها تمایل کمتری به بازی با دیگران و ایفای نقش‌های خیالی نشان می‌دهند.

مهم است بدانید که هر فرد مبتلا به اوتیسم می‌تواند تجربه‌ها، نیازها و قدرت‌های منحصر به فردی داشته باشد. این‌ها توصیفات عمومی بیماری اوتیسم هستند و برای تشخیص دقیق و درمان مناسب، مراجعه به تخصصی‌های مربوطه و متخصصین حوزه اوتیسم توصیه می‌شود. آنها می‌توانند با توجه به نشانه‌ها و ویژگی‌های هر فرد، تشخیص و برنامه درمانی مناسب را تعیین کنند.

علت بیماری اوتیسم

علت اوتیسم هنوز به طور کامل مشخص نشده است. اما تحقیقات نشان می‌دهد که عوامل ژنتیکی و محیطی در رشد این اختلال نقش دارند.

• عوامل ژنتیکی: ارثی بودن اوتیسم مورد توجه محققان قرار گرفته است. بر اساس تحقیقات، وجود تغییرات ژنتیکی در برخی از ژن‌ها می‌تواند باعث بروز اوتیسم شود. مطالعات نشان داده‌اند که وجود خواهران یا برادران مبتلا به اوتیسم، احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهد.
• عوامل محیطی: عوامل محیطی نیز می‌توانند در بروز اوتیسم نقش داشته باشند. مطالعات نشان داده‌اند که عواملی مانند عفونت‌های ویروسی در دوران بارداری، مصرف مواد مخدر توسط مادر در دوران بارداری، کمبود ویتامین‌ها و مواد معدنی، و مشکلات تغذیه‌ای ممکن است بر توسعه اوتیسم تأثیرگذار باشند.
• اختلالات نوروشیمیایی و ساختاری: برخی تحقیقات نشان داده‌اند که تغییرات در عملکرد مغز و ساختار آن ممکن است در بروز اوتیسم نقش داشته باشد. اختلالات نوروشیمیایی، کاهش سطح عملکرد نورون‌ها و نقص در ارتباطات بین سلول‌های عصبی می‌توانند از علل ابتلا به اوتیسم باشند.

با این حال، توجه داشته باشید که اوتیسم یک اختلال پیچیده است و علت آن تنها به یک عامل محدود نمی‌شود. احتمالا ترکیبی از ژنتیک، علل محیطی و عوامل دیگر در توسعه این بیماری نقش دارند. همچنین، هر فرد ممکن است به طرز متفاوتی به عوامل مختلف پاسخ دهد و اینکه دقیقا چگونه این عوامل باعث بروز اوتیسم می‌شوند هنوز به طور کامل مشخص نشده است.

سطوح اختلال طیف اوتیسم

سطوح اختلال طیف اوتیسم (Autism Spectrum Disorder)  در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders – DSM-5)، بر اساس نیازهای فرد برای حمایت تعریف شده‌اند و توصیف کننده‌ی نیازها و علائم فرد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم هستند. سطوح اوتیسم به تخصصی‌ترین تشخیص‌ها اجازه می‌دهند تا طرح‌های درمانی مؤثرتری را ارائه کنند و به مراقبان کمک می‌کنند تا علائم و نیازهای فرد را بهتر درک کنند. در ادامه به بیان این سطوح می‌پردازیم. سطح ۱ اوتیسم: نیاز به حمایت سطح ۱ اوتیسم ملایم‌ترین و یا “بالاترین عملکرد” از اوتیسم است که شامل افرادی می‌شود که قبلا با سندرم آسپرگر تشخیص داده می‌شدند. در این سطح، افراد نیاز به حمایت کمتری نسبت به سطوح دیگر دارند و معمولا توانایی کلامی و غیرکلامی نسبتا خوبی دارند. آنها می‌توانند در ارتباطات اجتماعی معمولی شرکت کنند، اما ممکن است در برقراری و حفظ روابط دچار مشکلاتی شوند. افراد با اوتیسم سطح 1 اغلب در درک نشانه‌های اجتماعی، تفسیر عبارات غیرکلامی و درک عواطف دیگران با دشواری مواجه هستند. همچنین، ممکن است علاقه‌ها و تمایلات آنها محدود و متمرکز شده باشد و در مقیاس کمتری نسبت به سطوح دیگر اوتیسم رفتارهای تکراری انجام دهند. با این حال مهم‌ترین ویژگی در سطح 1 اوتیسم این است که افراد توانایی بالقوه برای موفقیت در زندگی روزمره و ارتباطات اجتماعی را دارند، و به حمایت و کمک کمی نیاز دارند تا بتوانند مشکلات خود را مدیریت کنند و در محیط اجتماعی به خوبی عمل کنند. سطح ۲ اوتیسم: نیاز به حمایت قابل توجه سطح 2 اوتیسم شدیدتر از سطح 1 است و در آن افراد با چالش‌های بیشتری در ارتباط اجتماعی و رفتارهای تکراری مواجه هستند. در این سطح، مشکلات ارتباطی کلامی و غیرکلامی و واکنش‌های کاهش یافته یا غیرطبیعی به نشانه‌های اجتماعی وجود دارد. همچنین، افراد با اوتیسم سطح 2 در مقایسه با افراد سطح 1، مشکلات بیشتری در تغییر روتین زندگی و تنظیم رفتار دارند. رفتارهای تکراری نیز بیشتر و به طور آشکارتری ظاهر می‌شوند. همچنین، این افراد ممکن است در مقابله با تغییرات در روال روزانه مشکلاتی داشته باشند که به رفتارهای چالش‌برانگیز منجر شود. سطح 3 اوتیسم: نیاز به حمایت بسیار قابل توجه سطح 3 اوتیسم شدیدترین سطح اوتیسم است و با چالش‌های شدید در ارتباط اجتماعی و رفتار همراه است. افراد با اوتیسم سطح 3 ممکن است فقط از چند کلمه قابل فهم استفاده کنند. تعامل اجتماعی آنها بسیار محدود است و تنها به منظور برآورده کردن نیازهای فوری انجام می‌شود. این افراد به طرز غیرطبیعی با دیگران تعامل می‌کنند و توانایی انطباق با تغییرات در روند زندگی خود را ندارند. رفتارهای محدود کننده یا تکراری نیز توانایی عملکرد این افراد را مختل می‌کند. تغییر تمرکز از یک فعالیت به فعالیت دیگر با مشکلات بسیاری همراه بوده و باعث ناراحتی قابل توجهی در فرد می‌گردد. تشخیص و تعیین سطح اوتیسم باید توسط متخصصین و متخصصین روانپزشکی صورت گیرد. آنها از طریق مشاهده، سنجش و مصاحبه با فرد و خانواده اطلاعات لازم را برای تشخیص و تعیین سطح اوتیسم جمع‌آوری می‌کنند.

تست تشخیص اوتیسم

تست تشخیص اوتیسم به منظور جمع‌آوری اطلاعاتی کامل از تاریخچه رشد و تکامل فرد، رفتارها، علائم و نشانه‌های مربوط به اوتیسم و تأثیر آن بر زندگی روزمره فرد و خانواده او استفاده می‌شود. بر اساس این اطلاعات، تشخیص و تعیین سطح اختلال طیف اوتیسم برای فرد انجام می‌شود. هرچند که تست تشخیص اوتیسم ممکن است به عنوان یک ابزار مفید در فرایند تشخیص اوتیسم مورد استفاده قرار بگیرد، اما تشخیص نهایی باید توسط متخصصان حوزه اوتیسم و اختلالات رشدی بر اساس ارزیابی جامع و دقیق انجام شود. در ادامه به معرفی برخی از تست‌های تشخیص اوتیسم می‌پردازیم.

 Autism Diagnostic Observation Schedule (ADOS) تست(ADOS) به عنوان یکی از تست‌های اساسی برای تشخیص اوتیسم به کار می‌رود. در این تست، تعاملات اجتماعی، زبان و ارتباطات، و رفتارهای محدود و تکراری در فرد مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. تست ADOS به صورت مشاهده رفتاری در موقعیت‌های مختلف، مانند بازی یا تعاملات اجتماعی، صورت می‌گیرد. Autism Diagnostic Interview (ADI) تست(ADOI) به صورت مصاحبه با والدین یا نگهدارندگان فرد مورد ارزیابی انجام می‌شود. در این مصاحبه، سؤالاتی درباره تاریخچه توسعه فردی، تعاملات اجتماعی، زبان و ارتباطات، و رفتارهای محدود و تکراری پرسیده می‌شود. این تست به تشخیص و شناخت بهتر ویژگی‌های نقص‌های ارتباطی و اجتماعی در افراد مبتلا به اوتیسم کمک می‌کند. Childhood Autism Rating Scale (CARS) تست(CARS) برای ارزیابی و امتیازدهی به رفتارها و نشانه‌های اوتیسم در کودکان استفاده می‌شود. در این تست، مشاهده و ارزیابی رفتارها و علائم مختلفی، از جمله تعاملات اجتماعی، زبان و نقص‌های ارتباطی و رفتارهای تکراری و محدود، صورت می‌گیرد. Social Communication Questionnaire (SCQ) تست(SCQ) به صورت پرسشنامه است و برای ارزیابی نشانه‌های اوتیسم در کودکان و نوجوانان استفاده می‌شود. این پرسشنامه شامل سؤالاتی درباره تعاملات اجتماعی، زبان، ارتباطات و رفتارهای تکراری و محدود است. تست‌های روانشناختی تست‌های روانشناختی مانند آزمون‌های شناختی، آزمون‌های توجه و محدوده عملکرد، و آزمون‌های تحلیل مشکلات یادگیری نیز ممکن است برای ارزیابی شاخص‌های مرتبط با اوتیسم استفاده شوند. تشخیص اوتیسم نیازمند ارزیابی جامع و شخصی‌سازی شده است و تیم متخصص باید با توجه به نیازهای هر فرد، تست‌های مناسب را انتخاب کند. همچنین، تشخیص اوتیسم بر اساس تنها یک تست ممکن نیست و به ترکیبی از تست‌ها، مشاهدات رفتاری و ارزیابی‌های دیگر نیاز است.

 اوتیسم چگونه درمان می‌شود؟

درمان اختلال طیف اوتیسم (ASD) به منظور کاهش علائمی که با عملکرد روزمره و کیفیت زندگی تداخل می‌کنند، انجام می‌شود. اوتیسم هر فرد را به صورت منحصر به فرد تحت تأثیر قرار می‌دهد، بنابراین نیازهای درمانی هر فرد با اوتیسم متفاوت است. درمان‌ها می‌توانند در محیط آموزشی، سلامت، اجتماعی و خانه یا ترکیبی از این محیط‌ها ارائه شوند. ارتباط و همکاری بین ارائه‌دهندگان درمان، فرد مبتلا به اوتیسم و خانواده او دارای اهمیت است. زیرا همکاری باعث می‌شود تا اهداف و پیشرفت درمان مطابق با انتظارات برآورده شود. هنگامی که افراد مبتلا به اوتیسم از دوران دبیرستان خارج شده و پا به بزرگسالی می‌گذارند، ارائه خدمات اضافی به آنان سلامت و عملکرد روزانه آن‌ها را ارتقا داده و مشارکت اجتماعی‌شان را تسهیل می‌کند. در ادامه با در نظر داشتن این مهم که(برنامه‌های درمانی معمولا برای هر فرد به صورت خاص طراحی می‌شوند) به بررسی انواع درمان‌ها می‌پردازیم.

انواع درمان‌ها

انواع مختلفی از درمان‌ها در دسترس هستند که معمولا به دسته‌های زیر تقسیم می‌شوند، اگرچه برخی از درمان‌ها شامل چندین رویکرد می‌شوند.

• روش‌های رفتاری
• روش‌های توسعه‌ای
•  روش‌های آموزشی
•  روش‌های اجتماعی-رابطه‌ای
• روش‌های دارویی
•  روش‌های روانشناختی
•  درمان‌های تکمیلی و جایگزین

رویکردهای رفتاری رویکردهای رفتاری بر تغییر رفتارها با درک آنچه قبل و بعد از رفتار رخ می‌دهد تمرکز می‌کنند. رویکردهای رفتاری بیشترین شواهد را برای درمان علائم اوتیسم دارند و در بسیاری از مدارس و مراکز درمانی استفاده می‌شوند. یکی از درمان‌های رفتاری معروف برای افراد مبتلا به اوتیسم، تحلیل رفتاری کاربردی (ABA)  است که به افزایش رفتارهای مطلوب و کاهش رفتارهای نامطلوب با هدف بهبود مهارت‌های مختلف کمک می‌کند. پیشرفت ها در این روش مورد اندازه‌گیری و ارزیابی قرار می‌گیرد. دو نوع آموزش ABA شامل آموزش آزمایشی جزئی (DTT) و آموزش پاسخ محور(PRT) هستند.

• DTT از دستورات مرحله به مرحله برای آموزش رفتار یا پاسخ مورد نظر استفاده می‌کند. درس‌ها به بخش‌های ساده تقسیم می‌شوند و پاسخ‌ها و رفتارهای مطلوب پاداش داده می‌شوند و پاسخ‌ها و رفتارهای نامطلوب نادیده گرفته می‌شوند.
• PRT در محیطی طبیعی و نه در محیط کلینیکی انجام می‌شود. هدف PRT بهبود چندین “مهارت اصلی” است که به فرد در یادگیری مهارت‌های دیگر کمک می‌کند. به عنوان مثال یکی از مهارت اصلی، برقراری ارتباط با دیگران است.

رویکردهای توسعه‌ای رویکردهای توسعه‌ای بر بهبود مهارت‌های توسعه‌ای خاص مانند مهارت‌های زبانی یا مهارت‌های جسمی یا یک مجموعه گسترده‌تر از توانایی‌های توسعه‌ای مرتبط تمرکز دارند. رویکردهای توسعه‌ای اغلب با رویکردهای رفتاری ترکیب می‌شوند. یکی از روش‌های توسعه‌ای رایج برای افراد مبتلا به اوتیسم، درمان گفتار و زبان است. درمان گفتار و زبان به بهبود درک و استفاده از گفتار و زبان شخص کمک می‌کند. برخی افراد مبتلا به اوتیسم به صورت کلامی ارتباط برقرار می‌کنند. در حالی که برخی دیگر از طریق استفاده از علامت‌ها، حرکات، تصاویر یا دستگاه ارتباط الکترونیکی قادر به برقرار ارتباط می‌شوند. یکی دیگر از روش‌های توسعه‌ای درمان شغلی و آموزش مهارت‌هایی به فرد است که کمک می‌کند تا بتواند به صورت حداکثر، مستقل زندگی کند. این مهارت‌ها معمولا شامل پوشیدن لباس، خوردن، استحمام و برقراری ارتباط با دیگران هستند. هدف از درمان شغلی افزایش استقلال و خودکفایی فرد در زندگی روزمره و اشتغال به کار است. رویکردهای آموزشی رویکردهای آموزشی بر تقویت مهارت‌های تحصیلی و آموزشی فرد تمرکز دارند. این رویکرد شامل آموزش مهارت‌های تحصیلی از جمله خواندن، نوشتن، محاسبه و حل مسائل ریاضی،همچنین مهارت‌های عملی مانند مهارت‌های کاربردی و حرفه‌ای یا مهارت‌های اجتماعی مانند برقراری ارتباط و همکاری است. رویکردهای آموزشی معمولا در محیط آموزشی انجام می‌شوند و توسط متخصصین آموزشی، معلمان یا مربیان ارائه می‌شوند. رویکردهای اجتماعی-رابطه‌ای   بیشتر بخوانید:سیاتیک چیست؟ علائم و روش های درمان آن رویکردهای اجتماعی-رابطه‌ای بر تقویت مهارت‌های اجتماعی و برقراری روابط با دیگران تمرکز دارند. این رویکردها شامل آموزش مهارت‌های ارتباطی، تعامل اجتماعی، تشخیص و استفاده از عواطف و مهارت‌های دیگر مربوط به روابط اجتماعی است. رویکردهای اجتماعی-رابطه‌ای اغلب در محیط‌های گروهی یا در محیط‌های اجتماعی مانند مدارس، کلاس‌های مهارتی یا گروه‌های پشتیبانی ارائه می‌گردند.

روش‌های دارویی در برخی موارد، استفاده از داروها می‌تواند به کنترل برخی از علائم اوتیسم کمک کند. این داروها توسط پزشکان تجویز می‌شوند و نیاز به نظارت و پیگیری دقیق دارند. ممکن است هر فرد به عنوان پاسخ به داروها به طور متفاوت واکنش نشان دهد، بنابراین در این روش نیاز به تنظیم داروها و مانیتورینگ مداوم وضعیت بیماری و عوارض جانبی وجود دارد. روش‌های روانشناختی روش‌های روانشناختی به بررسی عوامل روانی اوتیسم تمرکز دارند. این روش‌ها  شامل مشاوره روانشناختی، روان درمانی، روش‌های مداخله محور و ترکیبی از روش‌های مختلف هستند. درمان‌های تکمیلی و جایگزین درمان‌های تکمیلی به عنوان مکمل برای درمان‌های اصلی مورد استفاده قرار می‌گیرند و بهبود و کاهش علائم اوتیسم را هدف می‌گیرند. این درمان‌ها غالبا به صورت تکنیک‌ها و روش‌های مختلفی اعمال می‌شوند و می‌توانند در مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی و رفتاری فرد بهبود به همراه داشته باشند. در زیر به برخی از درمان‌های تکمیلی متداول در اوتیسم اشاره می‌کنیم:

• موسیقی درمانی: استفاده از موسیقی‌می‌تواند در تمرکز، تعامل اجتماعی و بیان عواطف برای فرد مبتلا به اوتیسم مفید باشد.
• درمان با حیوانات: این روش شامل استفاده از حیوانات خانگی یا حیوانات آموزش‌دیده مثل سگ‌های راهنما است. حضور حیوانات ممکن است فرد را به تعامل اجتماعی و کاهش تنش‌ها و استرس‌ها تشویق کند.
•  درمان با بازی: استفاده از بازی‌های تخصصی و قوانین ساختارمند در جلسات تربیتی و آموزشی می‌تواند به بهبود ارتباط و مهارت‌های اجتماعی کمک کند.
• روش‌های تغذیه‌ای: برخی از افراد مبتلا به اوتیسم نیازهای تغذیه‌ای خاصی دارند. تغذیه متعادل و استفاده از تغذیه‌های خاص می‌تواند به بهتر شدن رفتارها و سلامتی فرد کمک کند.
• مکمل‌های غذایی: برخی مکمل‌های غذایی مانند ویتامین‌ها، مواد معدنی و اسیدهای چرب امگا-3  به در بهبود علائم اوتیسم موثر هستند. با این حال، قبل از مصرف هرگونه مکمل غذایی، بهتر است با پزشک یا متخصص تغذیه مشورت کنید.
•  روش‌های مکمل: برخی روش‌های مکمل مانند روش‌های آروماتراپی، تکنیک‌های تنفس، ماساژ و روش‌های طب سوزنی (آکوپانکچر) نیز به عنوان درمان‌های تکمیلی در اوتیسم استفاده می‌شوند. این روش‌ها می‌توتوانند به کاهش استرس، اضطراب و افزایش کیفیت خواب کمک کنند.

آیا اوتیسم درمان قطعی دارد؟

به نظر می‌رسد هنوز درمانی قطعی برای اوتیسم وجود ندارد. اوتیسم یک اختلال عصبی است که معمولا در طول زندگی با کودکان باقی می‌ماند. هرچند برخی از روش‌ها و برنامه‌های درمانی می‌توانند به کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کنند تا توانایی‌هایشان را توسعه دهند و مشکلات را کاهش دهند، اما درمان قطعی و کامل برای اوتیسم وجود ندارد. هر کودک ممکن است به طور متفاوت به درمان و مداخله‌ها پاسخ دهد، بنابراین تجربه و نتایج ممکن است بین فرد به فرد متفاوت باشد.

کار درمانی و اقدامات حمایتی برای اوتیسمی ها

کار درمانی حرفه‌ای یک روش اصلی درمان برای افراد مبتلا به اختلال اوتیسم است که با همکاری متخصصین درمان حرفه‌ای و خانواده، به مراقبت و پشتیبانی از افراد مبتلا کمک می‌کند. کار درمانی بر مبنای توانمندسازی، بهبود و حفظ توانایی انجام فعالیت‌های روزمره و ارتباط با دیگران برای افراد مبتلا تمرکز دارد. یکی از نقش‌های مهم کار درمانی در درمان اوتیسم، ارزیابی سطح توسعه فرد است. درمان‌گران حرفه‌ای درمانی، با استفاده از ابزارهای ارزیابی مناسب، میزان توانمندی‌های جسمی، حسی، عاطفی و شناختی فرد را سنجیده و ارزیابی می‌کنند. بر اساس این ارزیابی‌ها، اقدامات درمانی مناسبی برای فرد تعیین می‌شود. در زیر در مورد اقدامات حمایتی در کار درمانی برای افراد مبتلا به اوتیسم توضیح می‌دهیم. تمرکز بر ادغام حسی و استراتژی‌های مبتنی بر حس در این روش، توجه به حس و حرکت بیمار با استفاده از فعالیت‌های مانند فشار دادن، چیدن، جنبش بدن و تمرینات تعادلی می‌باشد. این مداخله به کودکان اوتیسم کمک می‌کند تا در تمرکز حواس، تنظیم و واکنش به محیط اطراف خود به  شرایط بهتری دست یابند. تأکید بر سلامت روانی و روان‌شناسی این مداخله شامل کار با مشکلات روانی و روان‌شناختی مرتبط با اوتیسم است. متخصصان کار درمانی می‌توانند با استفاده از تکنیک‌های مانند تمرینات تنفس، تمرینات آرامش و استراتژی‌های مدیریت استرس به کودکان اوتیسم کمک کنند تا با مشکلات روانی خود مقابله کنند و بهتر شوند.  به کار بردن استراتژی‌ها و برنامه‌های توسعه احساسات و خودتنظیمی این شیوه به کودکان اوتیسم کمک می‌کند تا مهارت‌های احساسی و خودتنظیمی خود را بهبود بخشند. استراتژی‌های توسعه احساسات شامل تشویق کودکان به شناخت و بیان احساسات، توسعه مهارت‌های مدیریت خشم و اضطراب، و ارائه راهکارهای خودتنظیمی در مواجهه با موقعیت‌های مختلف است. سازماندهی گروه‌های همسال، مشارکت اجتماعی و فعالیت‌های بازی این مداخله بر ارتقای تعاملات اجتماعی کودکان اوتیسم تأکید دارد. بدین صورت که از طریق فعالیت‌های گروهی و بازی‌های همسال، کودکان می‌توانند مهارت‌های ارتباطی، همکاری و تعامل اجتماعی خود را تقویت کنند. ارتقای مهارت‌های خودمراقبتی به کودکان اوتیسم آموزش داده می‌شود که چگونه مهارت‌های خودمراقبتی مانند استحمام، تغذیه و آرایش را ارتقا بخشند.  یادگیری این مهارت‌ها به کودکان کمک می‌کند تا استقلال بیشتری در زندگی روزمره خود داشته باشند.

آیا رژیم غذایی می‌تواند بر اوتیسم تاثیر بگذارد؟

تأثیر رژیم غذایی بر اوتیسم موضوعی است که برای محققان و افرادی که با این اختلال مبتلا هستند، همواره جذابیت داشته است. در حال حاضر، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد رژیم غذایی می‌تواند بر برخی از علائم اوتیسم تاثیر داشته باشد، اما برای یافتن یک پاسخ قطعی نیاز به تحقیقات بیشتر و دقیق‌تر است. یک مقاله منتشر شده در سایت مرکز ملی اطلاعات پزشکی (PubMed Central)  با عنوان “The Effects of Dietary Interventions on Autism”، بررسی‌های متعددی را درباره تأثیر رژیم غذایی بر اوتیسم ارائه می‌دهد. مطالعات نشان می‌دهند که برخی رژیم‌ها می‌توانند در برخی از علائم اوتیسم بهبود به همراه داشته باشند، اما این تأثیرات  ممکن است برای هر فرد متفاوت باشد. به عنوان مثال، رژیم کاهش گلوتن و کازئین (Gluten-(Free Casein-Free Diet)  که در آن مصرف غذاهای حاوی گلوتن (موجود در گندم و جو) و کازئین (موجود در محصولات لبنی) محدود می‌شود، بعضی از کودکان مبتلا به اوتیسم را می‌تواند بهبود بخشد. در مطالعات دیگر، رژیم کم‌سدیم، رژیم پرزینکتوز (High-Protein, Low-Carbohydrate Diet)  و رژیم‌های غنی از اسیدهای چرب امگا-3 نیز بررسی شده‌اند و تأثیرات مثبتی در علائم اوتیسم نشان داده‌اند. اما باید توجه داشت که نتایج این مطالعات همچنان محدود و متناقض هستند. برخی تحقیقات نشان داده‌اند که رژیم غذایی تأثیری بر علائم اوتیسم ندارد و برخی دیگر نتایج مثبت گزارش کرده‌اند. همچنین، تأثیر رژیم غذایی بر اوتیسم ممکن است به عوامل مختلفی مانند سن، جنسیت، شدت علائم و وضعیت فیزیولوژیک هر فرد بستگی داشته باشد. در نظر داشته باشید که تغییرات رژیم غذایی ممکن است نتایج فوری و قطعی در بهبود علائم اوتیسم به همراه نداشته باشد. به عنوان مثال، در برخی موارد، تغییرات مثبت در علائم ممکن است به مرور زمان رخ دهد و نیاز به صبر و استمرار داشته باشد.

تفاوت بین اوتیسم و ADHD چیست؟

درک و فهم تفاوت علائم اختلال‌های، نقص توجه و بیش‌فعالی (ADHD)  و اوتیسم (ASD)  کمی پیچیده است. اوتیسم و ADHD دو اختلال نوروتوسایکولوژیکی جداگانه هستند، اما برخی از علائم آنها را می‌تواند به اشتراک بگذارند. اوتیسم معمولاً با مشکلات در ارتباطات اجتماعی، اختلالات در تعاملات اجتماعی و الگوهای تکراری رفتاری مشخص می‌شود. از سوی دیگر، ADHD به مشکلات در تمرکز، بیش فعالی و کنترل غریزه همراه است. هر دو اختلال می‌توانند همزمان در فردی رخ دهند و علائم مشابهی داشته باشند. در ادامه به بیان تفاوت‌ها می‌پردازیم.

• یکی از تفاوت‌های اصلی بین اوتیسم و ADHD در مورد کمبود توجه است. در ADHD، دشواری تمرکز بر یک موضوع برای مدت طولانی و کنترل حواس مشاهده می‌شود، در حالی که در اوتیسم، کمبود توجه به موضوعاتی که علاقه‌مندی ندارند و ارتباطات اجتماعی می‌تواند مشکلاتی ایجاد کند.
• در مورد مهارت‌های ارتباطی نیز تفاوت‌های قابل توجهی بین اوتیسم و ADHD وجود دارد. کودکان مبتلا به ADHD ممکن است صحبت کردن بیش از حد، نتوانند کنترل کلامشان را داشته باشند و به تأثیر کلامشان بر دیگران توجه نکنند. از سوی دیگر، کودکان با اوتیسم معمولاً دشواری در بیان احساسات و افکار خود دارند و ممکن است از حرکات و اشاره به منظور برقراری ارتباط استفاده نکنند.
• همچنین، در مورد روتین و ساختار نیز تفاوت‌هایی وجود دارد. کودکان مبتلا به ADHD به سرعت از ساختارهایی که برایشان جذاب نیستند خسته می‌شوند و علاقه‌مندی خود را از دست می‌دهند. در عین حال، کودکان اوتیسم به روتین و ساختار تأکید دارند و تغییرات در آن می‌تواند ناراحتی و عصبانیت آنها را به دنبال داشته باشد.

 

کودکان اوتیسم چه خصوصیاتی دارند؟

کودکان مبتلا به اوتیسم می‌توانند برخی از خصوصیات زیر را داشته باشند:

• کودکان اوتیسم ممکن است به صدای صدا زدن به اسمشان پاسخ ندهند.
• آنها ممکن است از برقراری تماس چشمی خودداری کنند.
• از پاسخ دادن به لبخند شما اجتناب کنند.
•  اگر با یک طعم، بو یا صدا مشخصی مواجه شوند که آن را نپسندند معمولا بسیار عصبانی می‌شوند.
• در آنان حرکات تکراری مانند جابجایی انگشتان یا تکان دادن بدن مشاهده می‌شود
• معمولا نسبت به سایر کودکان کمتر صحبت می‌کنند و کلمات کمتری بکار می‌برند.
• همچنین کمتر بازی های تخیلی انجام می‌دهند.
• به علاوه غالبا عبارت‌های یکسانی را تکرار می‌کنند.
• آن‌ها ممکن است به دیگران و حالات ذهنی یا احساساتشان توجه کمتری داشته باشند.
• کودکان اوتیسم ممکن است سبک صحبتی غیرمعمول داشته باشند.
• معمولا به موضوعات یا فعالیت‌های خاص علاقه بسیار شدید نشان می‌دهند.
• این کودکان در برقراری روابط دوستانه با مشکل مواجه می‌شوند و تمایل به تنها بودن دارند.
• در بیان احساسات خود راحت نیستند.

علائم اوتیسم در نوجوانان چیست؟

در نوجوانان، برخی علائم و نشانه‌های خاص می‌توانند به وجود آید که می‌تواند به والدین، معلمان و مراقبان کمک کند تا اوتیسم در نوجوانان را شناسایی کنند. در زیر، برخی از این علائم و نشانه‌ها را ذکر می‌کنیم.  مشکل در تعاملات اجتماعی و ارتباط

• دشواری در برقراری رابطه دوستی‌
• اشتباه در تشخیص نشانه‌ها و زبان بدن
• تفسیر اشتباه مکالمات
• ترجیح برقراری دوستی‌های آنلاین به جای روابط حضوری
• نقص در تماس چشمی
• اظهار نظر که “به جمع نمی‌پیوندم”

سختگیری و انعطاف‌ناپذیری در فکر (فکر کردن سیاه و سفید)

• مشکلات در پردازش حسی
• تجربه بار سنگینی از سر و صداهای محیطی مانند سر و صدای مدرسه
• ناتوانی در مقابله با صف‌ها و اتلاف زمان
• حساسیت به لمس
• مشکلات در برنامه‌ریزی و سازماندهی کارها، کیف و روز مدرسه

 مشکلات عاطفی

• عدم اعتماد به نفس
• مشکل در بیان و تشخیص احساسات خود
• درجه اضطراب بیش از حد نسبت به وضعیتی که آن را تحریک می‌کند
• حالت افسردگی و ناراحتی روحی
• تمایل به انزوا از دنیای بیرون

علائم اوتیسم در بزرگسالان چیست؟

علائم اوتیسم در بزرگسالان می‌تواند متفاوت باشد، اما برخی علائم متداول را در زیر بیان می‌کنیم. دشواری در درک افکار و احساسات دیگران

• مشکل در درک اینکه دیگران در چه فکری هستند یا چه احساسی دارند.
• اضطراب شدید در مواجهه با موقعیت‌های اجتماعی.
• دشواری در برقراری دوستی و تمایل به تنها بودن.
• به نظر رسیدن بی‌احترامی، بی‌اهمیتی یا بی‌توجهی کردن به دیگران بدون اینکه قصد این رفتارها را داشته باشند.
• دشواری در بیان احساسات شخصی خود.

 تفسیر حرف‌ها و عبارات به صورت حرف به حرف

• درک کلام به صورت حرف به حرف و عدم درک اصطلاحات یا طنزها.
• عدم درک شوخ‌طبعی‌ها
• پیوستگی به روال روزانه و ایجاد اضطراب شدید در صورت تغییر آن.

 علائم و رفتارهای تکراری

• عدم درک قوانین اجتماعی مانند قطع کردن صحبت‌های دیگران.
• اجتناب از تماس چشمی با دیگران.
• حساسیت زیاد به تماس بدنی از سوی دیگران یا عصبانیت شدید در صورت نزدیک شدن آنها.
• توجه به جزئیات کوچک، الگوها، بوها یا صداها که دیگران به آنها توجه نمی‌کنند.
• علاقه شدید به موضوعات یا فعالیت‌های خاص و علاقه به برنامه‌ریزی دقیق قبل از انجام آنها.

آیا بین زنان و مردان مبتلا به اوتیسم تفاوتی وجود دارد؟

بین زنان و مردان مبتلا به اوتیسم تفاوت‌هایی وجود دارد. در گذشته، اکتشاف و تشخیص اوتیسم بیشتر در مردان صورت می‌گرفته است و به همین دلیل، علائم اوتیسم در زنان به طور کلی کمتر شناخته می‌شدند. اما اکنون مطالعات نشان می‌دهند که اوتیسم در زنان نیز رخ می‌دهد و در برخی جوانب با اوتیسم در مردان تفاوت‌هایی وجود دارد. در ادامه در مورد تفاوت‌ها توضیح می‌دهیم.

• یکی از تفاوت‌های اصلی میان زنان و مردان مبتلا به اوتیسم در نحوه بروز و نمایش علائم است. زنان معمولا مهارت‌های اجتماعی و تعاملی بهتری دارند و در زندگی اجتماعی می‌توانند تعاملات بیشتری داشته باشند. آنها ممکن است بتوانند علائم اوتیسم را پنهان کنند و رفتارهای مناسب‌تری را نمایش دهند تا در جامعه بهتر جای بگیرند. این موضوع سبب تشخیص دیرهنگام یا عدم تشخیص اوتیسم در زنان می‌شود.
• علاوه بر این، زنان مبتلا به اوتیسم کمتر علائم تکراری نشان می‌دهند، به طوری که این علائم در مردان اوتیسمی بیشتر مشاهده می‌شود. همچنین، این زنان اغلب در درک احساسات و عواطف دیگران نسبت به مردان مبتلا به اوتیسم مشکل کمتری دارند و احتمالا بهتر بتوانند در موقعیت‌های اجتماعی متناسب عمل کنند.
• از طرف دیگر، تحقیقات نشان می‌دهد که زنان مبتلا به اوتیسم ممکن است با مشکلات روانشناختی، اضطراب و افسردگی مواجه شوند. همچنین، تشخیص اوتیسم در زنان ممکن است دشوارتر باشد زیرا علائم آنها کمتر به معیارهای تشخیصی متداول می‌خورند که برای مردان تعیین شده‌اند.

به طور کلی، تفاوت‌های بین زنان و مردان مبتلا به اوتیسم نشان می‌دهد که نیاز به توجه و آگاهی بیشتر در جامعه و حوزه تشخیص و پشتیبانی از زنان مبتلا به اوتیسم وجود دارد.

عوامل خطر ایجاد اوتیسم چیست؟

اوتیسم یک طیف از اختلالات بسیار پیچیده است و علائم متنوعی دارد که شدت آنها متفاوت است. به دلیل پیچیدگی این اختلال، عوامل ژنتیکی و محیطی متعددی در بروز آن نقش دارند. ژن‌ها به همراه تأثیرات محیطی می‌توانند در رشد کودک به نحوی که به اوتیسم منجر می‌شود، تأثیر بگذارند. در زیر به تعدادی از عوامل خطر ایجاد اوتیسم که شناخته شده هستند می‌پردازیم.

• کودکانی که دچار اختلالات ژنتیکی مانند سندرم فراگیل ایکس، سندرم داون و سندرم رت هستند، در مقایسه با دیگران، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اوتیسم هستند. ژن‌های مختلفی ممکن است در توسعه اختلال طیف اوتیسم نقش داشته باشند. به طور مثال اختلال ژنتیکی سندرم رت با اختلال ذهنی، کاهش رشد سرعت سر و از دست دادن استفاده از دست مرتبط است. تقریبا تنها در دختران رخ می‌دهد. عوامل ژنتیکی دیگر شامل جهش‌های ژنتیکی یا تغییرات ژنتیکی نیز می‌توانند موجب افزایش خطر اوتیسم در کودک ‌شوند. برخی جهش‌های ژنتیکی ممکن است به ارث رسیده باشند، در حالی که برخی دیگر به صورت تصادفی رخ می‌دهند. در بعضی موارد، ژن‌های دیگری در توسعه غیرطبیعی مغز یا تأثیر بر مسیرهای ارتباطی سلول‌های مغزی نقش دارند. بنابراین،  برخی از ژن‌های دیگر نیز می‌توانند شدت علائم را تعیین کنند.
• اگرچه تحقیقات قطعی برای اثبات این ادعا وجود ندارد، اما به نظر می‌رسد سن والدین به عنوان یک عامل خطر در اوتیسم دخیل باشد. کودکانی که از والدینی که دارای سن بالا هستند متولد می‌شوند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اوتیسم قرار می‌گیرند.
• کودکانی که با وزن تولد کم به دنیا می‌آیند، در خطر بروز اوتیسم قرار دارند.
• وجود برادر یا خواهر  مبتلا به اوتیسم خطر ابتلا به اوتیسم را برای کودک افزایش می‌دهد.
• نوزادانی که قبل از 26 هفته بارداری به دنیا می‌آیند، ممکن است خطر بالایی برای ابتلا به اوتیسم داشته باشند.
• اسکلروز توبروسیس، یک وضعیت است که در آن تومورهای خوش‌خیم در مغز تشکیل می‌شوند، ممکن است خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش دهد.
• پسران تقریبا چهار برابر احتمال بیشتری برای ابتلا به اوتیسم نسبت به دختران دارند.
• در یک خانواده، اگر یکی از فرزندان اوتیسم داشته باشد، خطر بارداری و زایمان فرزند دیگری با اوتیسم بالا است. همچنین امکان وجود مشکلات کوچکی در ارتباطات اجتماعی یا ارتباطات خود والدین یا خویشان کودک وجود دارد که معمولا با اختلال طیف اوتیسم همخوانی دارد.

علاوه بر عوامل فوق، عوامل زیر نیز ممکن است در توسعه اوتیسم نقش داشته باشند یا خطر آن را افزایش دهند. با این حال، تحقیقات در حال انجام است تا این ادعاها را قطعی کنند.

• مشکلات در طول بارداری
• چاقی در طول بارداری یا افزایش وزن بیش از حد در طول بارداری
• مصرف الکل یا سیگار در طول بارداری
• عفونت‌های ویروسی
• تماس با ترکیبات شیمیایی و زندگی در محیط‌های آلوده
• دیابت بارداری و استفاده از برخی داروهای ضد تشنج یا ضد صرع در طول بارداری
• آلودگی هوا

سخن آخر:

در این مقاله درباره اوتیسم که بر تعاملات اجتماعی، رفتار و یادگیری فرد تأثیر می‌گذارد به تفصیل سخن گفتیم. خواندن این مقاله به خوانندگان کمک می‌کند تا درک بهتری راجع به اوتیسم و علائم آن پیدا کنند. همچنین برای آشنایی با روش‌های درمان و پشتیبانی موجود برای افراد مبتلا به اوتیسم و خانواده‌هایشان مفید است.

مننژیت چیست؟ آشنایی با علائم، علت‌ها، پیشگیری و درمان

مننژیت، یکی از بیماری‌های جدی و حاد سیستم عصبی ناشی از التهاب مننژها می‌باشد. این بیماری باعث التهاب لایه‌های حفاظتی و حیاتی جمجمه به نام مننژها می‌شود. در این مقاله، به بررسی کامل بیماری Meningitis، از جمله علائم، علت‌ها و انواع آن پرداخته خواهد شد. همچنین، روش‌های پیشگیری از این بیماری و اقداماتی که می‌توان در جلوگیری یا مداوای آن به کار برد، به صورت دقیق مورد بحث قرار خواهند گرفت. این مطلب جنبه آموزشی و اطلاع رسانی دارد، در صورت مشکل به دکتر مغز و اعصاب مراجعه کنید.

بیماری مننژیت چیست

مننژیت (Meningitis)، سرسام یا آماس سر، یک التهاب در لایه‌های محافظتی مغز و نخاع به نام مننژ است که ممکن است ناشی از ویروس‌ها، باکتری‌ها، قارچ‌ها، انگل‌ها یا حتی برخی داروها باشد. با توجه به نزدیکی مننژ به مغز و نخاع، این التهاب بسیار خطرناک است و می‌تواند جان بیمار را تهدید کند. توجه داشته باشید هر فردی در هر سنی ممکن است به Meningitis مبتلا شود. بیماری سرسام ممکن است ناشی از عفونت‌های ویروسی، باکتریایی یا قارچی باشد و با ایجاد علائمی همچون سردرد شدید، تب، استفراغ و سفتی گردن، به شدت زندگی روزمره فرد را تحت تأثیر قرار دهد. علاوه بر این، التهاب غشای داخلی قلب نیز می‌تواند یکی از علل سرسام بدون عفونت باشد. این بیماری به دلیل نزدیکی به اعضای حساس مغز و نخاع، اهمیت و خطرات زیادی دارد که درمان به موقع و شناسایی دقیق آن امری مهم و ضروری است.

بیماری مننژیت چیست

مننژها از چند لایه تشکیل شده‌اند؟

مننژها، یک ساختار چندلایه هستند که از سه لایه اصلی تشکیل شده‌اند.

۱. لایه نرم شامه:

• این لایه از سلول‌های خاکستری در مغز تشکیل شده است.
• وظیفه این لایه ارتباط با سلول‌های خاکستری است و از آنها تغذیه می‌شود.

۲. لایه عنکبوتیه

• این لایه، لایه‌ای با ساختار محکم‌تر از لایه قبلی است و به نام “عنکبوتیه” شناخته می‌شود.
• زیر میکروسکوپ، ساختاری تارعنکبوتی شکل و درهم‌تنیده دارد.
• وظیفه این لایه ایجاد محیطی با قابلیت ارتجاعی است تا در هنگام تکان خوردن سر بافت استخوانی آسیب نبیند.

۳. لایه سخت شامه

• این لایه سخت شامه نام دارد و بافتی محکم‌تر نسبت به دو لایه قبلی دارد.
• وظیفه اصلی این لایه حفاظت از لایه‌های قبلی است.

علاوه بر این، در فضای مننژ، مایعی وجود دارد که به «مایع مننژ» معروف است. این مایع نقش مهمی در حفظ وضعیت استقراری و عملکرد صحیح مغز دارد.

 مننژیت در نوزادان چیست؟

مننژیت در نوزادان یک وضعیت پزشکی خطرناک است که معمولاً به عنوان التهاب غشای مغزی و نخاعی در نوزادان تا سه ماهگی پس از تولد تعریف می‌شود. با اینکه شیوع بیماری سرسام در نوزادان کمتر از بزرگسالان است، اما به دلیل سیستم ایمنی ضعیف‌تر و تکامل کمتر مغز در این گروه سنی، بیماری سرسام در نوزادان با خطرات بیشتری همراه است و ممکن است جان آن‌ها را به خطر بیندازد. Meningitis می‌تواند در زمان‌های مختلف، از جمله فوراً پس از زایمان و در همان بیست و چهار ساعته ابتدایی تولد، به سراغ نوزاد بیاید یا در سنین بالاتر او را مبتلا کند.

علائم مننژیت چیست؟

علائم Meningitis اغلب با سردرد شدید و خشکی گردن همراه است که به همراه تب، گیجی، احساس ناخوشی،‌ رنگ‌پریدگی، استفراغ و حساسیت به نور و صداهای بلند بروز می‌کند. علائمی چون بیماری دست و پا، دهان و تبخال نیز از علائم بیماری Meningitis ویروسی محسوب می‌شوند. در کودکان نیز، ممکن است با خواب‌آلودگی و تحریک‌پذیری ظاهر شود. علائم غیرعادی این بیماری ممکن است شامل ضایعه پوستی باشد که در سرسام‌های باکتریایی ایجاد می‌شود. این بیماری می‌تواند عوارض جدی طولانی‌مدت نیز به همراه داشته باشد؛ از جمله ناشنوایی، هیدروسفالی (اختلال در تولید و جذب مایع مغزی) و صرع. در بزرگترین گروه سنی، یعنی بزرگسالان، سردرد شدید به عنوان علامت رایج سرسام باکتریایی مطرح می‌شود. در نوزادان نیز، وجود بخش نرم بالای جمجمه سر می‌تواند نشانه‌ای از Meningitis باشد. علاوه بر این، پدیده‌هایی همچون پا درد، سردی دست و پاها و تغییرات رنگ پوست نیز ممکن است مشاهده شود. بنابراین تشخیص و درمان سریع این بیماری ضروری است تا از بروز عوارض جلوگیری شود و بیمار به سرعت بهبود پیدا کند.

منشاء بیماری مننژیت چیست؟

بیماری سرسام، یا همان التهاب مننژها، می‌تواند از طریق عوامل مختلف به وجود آید. در زیر، به برخی از مهمترین عوامل ایجادکننده این بیماری پرداخته شده است:

مننژیت ویروسی

یکی از اصلی‌ترین عوامل ایجاد التهاب مننژها، ویروس‌ها هستند. ویروس‌های مختلفی مانند آنتروویروس‌ها، هرپس سیمپلکس ۱ و ۲، ویروس زونا و ویروس اچ‌آی‌وی (HIV) می‌توانند باعث بروز سرسام ویروسی شوند. این نوع مننژیت به‌ویژه در فصل‌های تابستان و پاییز رایج‌تر است.

مننژیت باکتریایی

این نوع، به دلیل عفونت با باکتری‌ها رخ می‌دهد. نوع باکتریایی بیماری سرسام شدیدتر و خطرناک‌تر است به‌خصوص در کودکان و افراد با سیستم ایمنی ضعیف. همچنین نوع باکتریایی این بیماری بسته به گروه سنی و وضعیت فرد متغیر است.

مننژیت قارچی

بسیار نادرتر از دو نوع قبلی است. سرسام قارچی به دلیل عفونت با قارچ‌ها رخ می‌دهد. افراد با سیستم ایمنی ضعیف ممکن است به این نوع عفونت، دچار شوند.

مننژیت انگلی

انگل‌ها نیز ممکن است عامل بروز این بیماری باشند. ممکن است از طریق خاک، مدفوع یا حتی بدن حیوانات مختلف به بدن انسان منتقل ‌شوند.

مننژیت غیرعفونی

گاهی اوقات این بیماری بدون وجود عامل عفونی ناشی از برخی عوامل نادر مانند ابتلا به برخی از سرطان‌ها، حساسیت به داروها، بیماری‌های خاصی مانند سارکوئیدوز یا لوپوس منتشر و حتی میگرن رخ می‌دهد.

روش‌­های تشخیص مننژیت

برای تشخیص سرسام، روش‌های مختلفی به کار گرفته می‌شود. زیرا مننژیت یک بیماری جدی است که نیازمند تشخیص سریع و دقیق است. یکی از روش‌های تشخیص سرسام، انجام آزمایش خون به منظور بررسی علائم التهابی است. این آزمایش می‌تواند به محققان و پزشکان کمک کند تا وضعیت التهابی بدن را ارزیابی کنند. آزمایش مایع مغزی – نخاعی از طریق سوراخ کمری یکی دیگر از روش‌های معمول برای تشخیص این بیماری است. در این روش، یک سوزن به مجرای نخاعی وارد شده و نمونه‌ای از مایع مغزی – نخاعی برداشته می‌شود. این نمونه برای بررسی‌های لازم به آزمایشگاه ارسال می‌شود تا متخصصان بتوانند وضعیت نخاع و مایع مغزی را تجزیه و تحلیل کنند. همچنین، در برخی موارد از علامت کرنیگ نیز برای تشخیص سرسام استفاده می‌شود. در این روش از بیمار خواسته می‌شود در حالت طاق‌باز خوابیده و مفاصل ران و زانو را به‌گونه‌ای انعطاف دهد تا در صورت وجود التهاب در منطقه نخاع، درد و محدودیت حرکت مشاهده شود. در مواقعی که فرد به تومورهای مغزی دچار است، انجام آزمایش مایع مغزی – نخاعی ممکن است مشکلاتی ایجاد کند. به همین دلیل، همواره انتخاب روش‌های مناسب با توجه به شرایط بیمار، اهمیت دارد. بنابراین تشخیص درست و به‌موقع نقش بسیار مهمی در درمان و پیشگیری از عوارض جدی این بیماری ایفا می‌کند.

درمان مننژیت

درمان مننژیت به شدت وابسته به نوع عامل ایجادکننده (ویروسی، باکتریایی و قارچی) و همچنین نوع حاد یا مزمن بودن این بیماری می‌باشد. در ادامه، به توضیح درمان نوع باکتریایی، ویروسی و قارچی بیماری سرسام می‌پردازیم:

۱. درمان نوع باکتریایی

• برای نوع باکتریایی این بیماری، استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ها بسیار مهم است. درمان با آنتی‌بیوتیک‌ها باید سریعاً آغاز شود تا جلوی ایجاد آسیب‌های جدی به سیستم عصبی گرفته شود. آنتی‌بیوتیک‌ها اغلب با تزریق داخل وریدی انجام می‌شوند.
• برخی از بیماران نیاز به تزریق کورتیکوستروئیدها دارند تا التهاب کاهش یابد و آسیب به سلول‌های عصبی به حداقل برسد.
• بیماران نیاز به استراحت و مایعات بیشتر دارند تا از تشدید علائم جلوگیری شود. در طول درمان، مانیتورینگ مداوم فشارخون، تب و دیگر علائم ضروری است.

۲. درمان نوع ویروسی

• در نوع ویروسی سرسام، از آنجا که ویروس زنده نیست. درمان مستقیم با آنتی‌بیوتیک‌ها، امکان‌پذیر نمی‌باشد.
• در برخی موارد، داروهای ضد ویروسی ممکن است برای کنترل ویروس و جلوگیری از تجدید عفونت مورد استفاده قرار گیرند.
• همچنین، درمان حمایتی شامل استراحت، مصرف مایعات فراوان و مصرف داروهای مسکن برای کاهش علائم تب و درد می‌شود.

۳. درمان نوع قارچی

• این نوع از بیماری سرسام با داروهای ضد قارچ درمان می‌شود. انتخاب دارو و مدت زمان درمان بسته به نوع قارچ و واکنش بدن بیمار به درمان، متغیر است.

اگر تشخیص این بیماری و درمان آن به سرعت و با دقت انجام شود، احتمال مرگ در اثر این بیماری به شدت کاهش می‌یابد. پزشک با تجویز درست داروها و اقدامات لازم، سعی در کاهش علائم، جلوگیری از اثرات جانبی و بهبود وضعیت بیمار دارد. در صورتی که منشا این بیماری مشخص نشود، پزشک مجبور است برای پایدار نگهداشتن وضعیت بیمار از داروهای آنتی‌ویروسی و آنتی‌بیوتیک‌های خاص استفاده کند تا زمانی که بیمار توانایی نمونه‌برداری داخل نخاعی یا(LP)  را داشته باشد.

چگونه می‌توان از مننژیت پیشگیری کرد؟

برای پیشگیری از بیماری سرسام، می‌توانید اقدامات زیر را انجام دهید:

۱. واکسیناسیون

در مراکز درمانی واکسن‌های مننژیت باکتریایی موجود هستند که می‌توانند از ابتلا به انواع باکتری‌های منجر به سرسام جلوگیری کنند. برای انجام واکسیناسیون حتما با پزشک خود مشورت کنید.

۲. حفظ فاصله اجتماعی

از نزدیکی با افراد مبتلا به عفونت تنفسی، به‌ویژه در مکان‌های شلوغ پرهیز کنید. این اقدام می‌تواند احتمال انتقال ویروس‌ها و باکتری‌ها را کاهش دهد.

۳. شست‌وشوی دست

دست‌های خود را به‌طورمنظم و به شیوه صحیح بشویید. برای شستن دست‌ها حتما از آب گرم و صابون یا شوینده‌های آنتی‌باکتریال استفاده کنید و حداقل 20 ثانیه به شست‌وشوی دست‌ها ادامه دهید. این اقدام می‌تواند از ورود ویروس‌ها و باکتری‌ها به بدن جلوگیری کند.

۴. استفاده از ماسک

در مکان‌های شلوغ یا در معرض افرادی که سرفه یا عطسه می‌کنند حتما از ماسک استفاده کنید. این اقدام می‌تواند انتقال انواع عفونت‌ها را کاهش دهد.

۵. تقویت سیستم ایمنی

با تغذیه سالم، استراحت کافی و فعالیت‌های ورزشی، سیستم ایمنی خود را تقویت کنید. یک سیستم ایمنی قوی می‌تواند در مقابل عفونت‌ها مقاومت بیشتری از خود نشان دهد.   بیشتر بخوانید:سیاتیک چیست؟ علائم و روش های درمان آن

۶. افزایش آگاهی

اطلاعات خود را در مورد نشانه‌ها و علائم سرسام افزایش دهید تا در صورت ابتلا به بیماری، بتوانید خود را سریعا به پزشک رسانده و درمان مناسب را شروع کنید. توجه داشته باشید پیشگیری از بیماری سرسام نیازمند توجه به بهداشت شخصی و اقدامات ایمنی است.

عوارض مننژیت

سرسام، بیماری جدی و خطرناکی است که می‌تواند عوارض متعددی در افراد مبتلا به آن به وجود آورد. در زیر به برخی از عوارض این بیماری اشاره شده است:

1. سپتی سمی (پخش عفونت در خون): این وضعیت ممکن است باعث سرایت عفونت به سایر اندام‌ها شود و جدی‌ترین عوارض سرسام باکتریایی محسوب می‌شود.
2. کاهش شنوایی و بینایی: این بیماری می‌تواند به نخاع شبکیه و گوش آسیب جدی وارد کند و باعث کاهش شنوایی و بینایی شود.
3. آرتروز: التهابات مفاصل به ویژه مفاصلی که از مایع نخاعی پوشیده شده‌اند ممکن است به آرتروز منجر شوند.
4. سردردهای میگرنی: عوارض عصبی و التهابات مختلف ممکن است سردردهای میگرنی را افزایش دهند.
5. آسیب مغزی: این بیماری ممکن است باعث آسیب به بافت‌ها و ساختارهای مغزی شود.
6. سکته‌ی مغزی: افراد مبتلا به سرسام باکتریایی ممکن است در معرض خطر بیشتری برای سکته مغزی قرار بگیرند.
7. هیدروسفالی: افزایش فشار مایع نخاعی در مغز ممکن است به هیدروسفالی (تورم مغزی) منجر شود.
8. مشکلات حافظه و تمرکز: با آسیب به مغز و نخاع ممکن است بر حافظه و تمرکز افراد تأثیر بگذارد.
9. تشنج‌های مکرر (صرع): عوارض عصبی ممکن است به تشنج‌های مکرر منجر شوند.
10. مشکلات هماهنگی اعضای بدن، حرکت و تعادل آن‌ها: افراد مبتلا به این بیماری ممکن است دچار مشکلات حرکتی شوند.
11. قطع اندام آسیب دیده: در برخی موارد، عدم تشخیص و درمان مناسب ممکن است به قطع اندام‌ها منجر شود.
12. مشکلات کلیوی: در صورت سرایت عفونت به کلیه‌ها، مشکلات کلیوی ایجاد می‌شود.
13. اختلال در خواب: تغییرات در سیستم عصبی ممکن است به اختلالات خواب منجر شود.
14. مرگ: از هر ۱۰ مورد مبتلا به سرسام باکتریایی، حدود یک مورد ممکن است منجر به مرگ شود.

چه کسانی در خطر ابتلا به مننژیت می باشند؟

هر فردی ممکن است به بیماری سرسام مبتلا شود، اما افراد زیر بیشتر در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند:

1. نوزادان و کودکان زیر ۵ سال: سیستم ایمنی نوزادان و کودکان هنوز به طور کامل رشد نکرده است، بنابراین در مقابل عفونت‌ها آسیب‌پذیرتر هستند.
2. نوجوانان و جوانان (سن ۱۶ تا ۲۵ سال): این گروه سنی نیز به دلیل عواملی نظیر افزایش فعالیت جسمانی و تغییرات اجتماعی، ممکن است در معرض بیشتری به عفونت باکتریایی قرار گیرند.
3. افراد مسن با سن بالای ۵۵ سال: سیستم ایمنی افراد مسن معمولاً ضعیف‌‌تر می‌شود که این امر باعث افزایش خطر ابتلا به این بیماری می‌شود.
4. افراد با سیستم ایمنی ضعیف: افراد مبتلا به اچ آی وی یا ایدز، اختلالات خود ایمنی، افرادی که تحت درمان‌های سیتوتوکسیک هستند یا مهارکننده‌های سیستم ایمنی مصرف می‌کنند.
5. افرادی که با حیوانات کار می‌کنند: افرادی که با حیوانات کار می‌کنند، به عنوان مثال، کارگران مزرعه، به دلیل تماس مستقیم با حیوانات، در معرض خطر بیشتری برای مبتلاشدن به لیستریا مونوسیتوژنز قرار دارند.
7. افرادی که داروهای سرکوب کننده‌ی سیستم ایمنی مصرف می‌کنند: مصرف داروهایی مانند استروئیدها یا داروهای مهارکننده سیستم ایمنی، باعث ضعف سیستم ایمنی می‌شود.
8. نوزادان نارس با وزن بسیار کم: این گروه از نوزادان به دلیل سیستم ایمنی تکامل نیافته و مشکلات حاصل از زایش زودرس، در معرض خطر بیشتری هستند.

آیا مننژیت واکسن دارد و عوارض واکسن مننژیت چیست

بله، منژیت واکسن دارد که به ‌‌آن (Meningococcal Vaccine) نیز می‌گویند. Meningococcal Vaccine جزء واکسن‌های مهم بهداشت عمومی محسوب می‌شود. این واکسن‌ها در برابر گونه‌های مختلف باکتری نایسریا مننژیتیدیس، به‌خصوص گونه‌های A، B، C، W135 و Y ایمنی و مقاومت ایجاد می‌کنند. عمدتاً در برخی مناطق و در جوامعی که احتمال وقوع اپیدمیک سرسام بالاست، تزریق همگانی این واکسن به عنوان بخشی از برنامه‌های ایمنی جمعی برگزار می‌شوند. عوارض جانبی این واکسن‌ها اغلب کم و معمولاً موقت هستند. از جمله عوارض شایع ممکن است درد و تورم در محل تزریق، تب، خستگی و احتمالاً سردرد باشد. این علائم به صورت معمول در چند روز اول پس از تزریق واکسن رخ می‌دهند و به طور کلی بی‌خطر و گذرا هستند. توصیه می‌شود هرگاه احساس کردید نیاز به واکسیناسیون در مقابل این بیماری دارید، قبل از اقدام به واکسیناسیون حتما با پزشک خود مشورت کنید تا راهنمایی و اطلاعات دقیق‌تری در مورد واکسن و عوارض جانبی آن دریافت کنید.

واکسن مننژیت

درمان خانگی مننژیت

در طب سنتی برای درمان بیماری سرسام، برخی روش‌های خانگی و تجربیات مردمی وجود دارد که ممکن است به عنوان تکمیل‌کننده درمان‌های پزشکی مورد استفاده قرار گیرند. مهمترین روش‌های طب سنتی برای درمان این بیماری عبارتند از:

۱. استفاده از عرق بومادران

بومادران یکی از گیاهانی است که در طب سنتی به عنوان ضد التهاب و آرامبخش استفاده می‌شود. ممکن است تهیه عرق بومادران و مصرف آن به دستور پزشک موثر باشد.

۲. مصرف آب انگور و آب لیمو

آب انگور به عنوان یک مایع آرامبخش و مرطوب‌کننده در طب سنتی شناخته شده است. همچنین، آب لیمو نیز به عنوان یک منبع ویتامین C و آنتی‌اکسیدان می‌تواند به بهبود وضعیت بیماری کمک کند.

۳. استفاده از روغن بادام شیرین

روغن بادام شیرین با ویژگی‌های مرطوب‌کنندگی و نرم‌کنندگی در طب سنتی معروف است. ممکن است ماساژ ملایم به کمک این روغن، خصوصاً در نواحی سر، مفید باشد.

۴. استفاده از سیاهدانه

مصرف دمنوش سیاهدانه به دلیل خواص ضدالتهابی و آرام‌بخشی که دارد در برخی موارد مفید به نظر می‌رسد.

۵. مصرف غذاهای گرم

در طب سنتی، تغذیه با غذاهای گرم و مقوی توصیه می‌شود. مصرف غذاهایی مانند حلوا، خرما، آب‌گلابی و حاوی عسل می‌تواند برای تقویت سیستم ایمنی و بهبود وضعیت بیماری مفید باشد. توصیه مهم: همواره قبل از به کارگیری هر گونه روش درمانی یا استفاده از  مکمل طب سنتی، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید و اطمینان حاصل کنید که این روش‌ها با درمان‌های اصلی تداخل ندارند و مناسب شرایط شما هستند.

درمان خانگی سرسام

آیا مننژیت واگیر دارد؟

بله، نوع باکتریایی و ویروسی این بیماری واگیردار هستند، یعنی می‌توانند از یک فرد به فرد دیگر منتقل شوند. علت اصلی انتقال سرسام از فرد به فردی دیگر تماس مستقیم یا غیرمستقیم با مایعات بدنی از جمله ترشحات دهان، مدفوع یا ترشحات بینی است. در نوع باکتریایی این بیماری، باکتری عمدتاً از طریق ترشحات دهان و بینی منتقل می‌شود. برخی از این نوع باکتری‌ها در محیط‌های مشترک مانند خوابگاه‌ها، مدارس و مکان‌های عمومی که افراد به طور مستمر در تماس با یکدیگر هستند، به راحتی گسترش می‌یابند. نوع ویروسی این بیماری نیز از یک فرد به فردی دیگر انتقال پیدا می‌کنند. عمدتاً از طریق قطرات هوا و ترشحات تنفسی (عطسه و سرفه) به همراه مایعات بدنی مثل ترشحات بینی منتقل می‌شوند.

تفاوت مننژیت با سینوزیت چیست؟

دقت داشته باشید بیماری‌های سینوزیت و سرسام ممکن است در برخی علائم مشابه هم باشند اما باید بدانید سینوزیت و سرسام دارای تفاوت‌های مهمی هستند. این تفاوت‌ها می‌توانند به تشخیص صحیح و درمان مناسب این بیماری‌ها کمک کنند. سینوزیت یک التهاب در حوضچه‌های بینی است که می‌تواند به علت عفونت باکتریایی، ویروسی یا عوامل دیگر ایجاد شود. علائم این بیماری شامل سردرد، گرفتگی بینی، خروج مخاط از بینی، درد و فشار در منطقه چشمان و گاهی تب می‌باشد. اگر سینوزیت به مدت طولانی نادرست درمان شود ممکن است به عنوان یک عامل موثر در ایجاد سرسام باکتریایی باشد. از طرفی، سرسام یک التهاب در مناطق مختلف مغز و نخاع است و علت آن وجود باکتری‌ها، ویروس‌ها، قارچ‌ها یا انگل‌ها می‌باشد. علائم سرسام شامل سردرد شدید، استفراغ، حساسیت به نور، گرفتگی گردن، تب و در برخی موارد تشنج می‌شوند.

تفاوت انسفالیت با مننژیت در چیست؟

تفاوت اصلی بین سرسام و آنسفالیت (انسفالیت) اغلب در محدوده تاثیرگذاری بیماری بر مغز و نخاع و نوع علائم آن‌ها است.

محدوده تاثیرگذاری

مننژیت (Meningitis): در این بیماری، التهاب اغلب در پوشش خارجی مغز و نخاع (مننژها) رخ می‌دهد. آنسفالیت (Encephalitis): در این بیماری، التهاب بیشتر در بافت‌های مغزی رخ می‌دهد.

علائم خاص

Meningitis: تب، استفراغ و حال عمومی بد، سردرد شدید و سفتی گردن به عنوان علائم اصلی در سرسام شناخته می‌شوند.. Encephalitis: این بیماری علائمی مانند تاری دید، تشنج، مشکلات حافظه، فلج و تغییرات شخصیت را نشان می‌دهد..

پیشرفت بیماری

Meningitis: شدت علائم سرسام معمولاً ناگهانی است. پیشرفت سریع دارد و به شدت بیمار را درگیر می‌کند. Encephalitis: علائم آنسفالیت ممکن است به تدریج ظاهر شوند و پیشرفت آن نسبت به سرسام کندتر است. به طور کلی، این دو بیماری اغلب با علائم مشابه شروع می‌شوند، اما در تشخیص و درمان صحیح نیاز به تجزیه و تحلیل دقیق توسط پزشکان دارند.

جمع‌بندی

مننژیت یک بیماری مغزی است که می‌تواند از عوامل مختلفی نظیر ویروس، باکتری یا قارچ ناشی شود. این بیماری می‌تواند در حالت حاد به مرگ بیمار منجر شود. درمان این بیماری نیز بستگی به علت ایجاد آن دارد.   

آهنگ احمد سلو به نام «عاشقم»

متن آهنگ احمد سلو عاشقم

ﻋﺸﻘﺖ ﻫﻨﻮز اداﻣﻪ داره ﻣﺚ ﺳﺘﺎره ی دﻧﺒﺎﻟﻪ داره

دل ﻣﻴﺒﺮه ﻫﻨﻮزم ﭼﺸﻤﺎت آﺧﻪ زﻳﺒﺎﻳﻰ ام اﻧﺪازه داره

ﺑﺎ ﺗﻮام ای زﻳﺒﺎی ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻰ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﻤﺮ دﻗﺎﻳﻖ

اﻳﻨﻮ ازم ﺑﻤﻮﻧﻪ ﻳﺎدت ﻛﺴﻰ ﻧﻤﻴﺒﻴﻨﻰ ﻣﺚ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ

ای ﻋﺎﺷﻘﻢ ﻣﻦ آره ﻋﺎﺷﻘﻢ ﻣﻦ ﻋﺸﻖ دﻟﻢ ﺑﻴﺎ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎی ﻗﻠﺒﻢ

ﻣﻴﺮه ﺟﻮﻧﻢ واﺳﺖ آروم ﺧﻮﻧﻢ آﺧﻪ ﮔﻠﻢ ﺷﺪی ﭘﺎدﺷﺎه ﻗﻠﺒﻢ

ﻋﺎﺷﻘﻢ ﻣﻦ آره ﻋﺎﺷﻘﻢ ﻣﻦ ﻋﺸﻖ دﻟﻢ ﺑﻴﺎ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎی ﻗﻠﺒﻢ

ﻣﻴﺮه ﺟﻮﻧﻢ واﺳﺖ آروم ﺧﻮﻧﻢ آﺧﻪ ﮔﻠﻢ ﺷﺪی ﭘﺎدﺷﺎه ﻗﻠﺒﻢ

ﺑﮕﻮ آره ﺑﮕﻮ ﺗﻮ ﻓﺎﻟﺖ اﺳﻤﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮات ﻣﻦ در اﻓﺘﺎده

دل ﺗﻮ ﺑﺎز دوﺑﺎره

ﺑﮕﻮ آره ﺗﺎ ﻗﻠﺒﻢ از ﻧﻔﺲ ﻧﻴﻮﻓﺘﺎده ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻄﻮر ﺷﺪم ﮔﺮﻓﺘﺎرت

وﻟﻰ ﺗﻮ ﺧﻮﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ

ﻋﺎﺷﻘﻢ ﻣﻦ آره ﻋﺎﺷﻘﻢ ﻣﻦ ﻋﺸﻖ دﻟﻢ ﺑﻴﺎ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎی ﻗﻠﺒﻢ

ﻣﻴﺮه ﺟﻮﻧﻢ واﺳﺖ آروم ﺧﻮﻧﻢ آﺧﻪ ﮔﻠﻢ ﺷﺪی ﭘﺎدﺷﺎه ﻗﻠﺒﻢ

ﻋﺎﺷﻘﻢ ﻣﻦ آره ﻋﺎﺷﻘﻢ ﻣﻦ ﻋﺸﻖ دﻟﻢ ﺑﻴﺎ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎی ﻗﻠﺒﻢ

ﻣﻴﺮه ﺟﻮﻧﻢ واﺳﺖ آروم ﺧﻮﻧﻢ آﺧﻪ ﮔﻠﻢ ﺷﺪی ﭘﺎدﺷﺎه ﻗﻠﺒﻢ

 آهنگ احمد سلو به نام «عاشقم»

نحوه بازنویسی محتوا و تکنیک های آن

اگر می خواهید سایت شما در گوگل یا سایر موتورهای جستجو رتبه بالایی داشته باشد، باید تولید محتوا را جدی بگیرید. به هر حال، «محتوا پادشاه است» و هر چه مقالات و محتوای بهتری در سایت خود داشته باشید، ترافیک بیشتری جذب خواهید کرد. اما یک مشکل جدی وجود دارد! نوشتن و تولید محتوا از ابتدا نیاز به فکر و زمان زیادی دارد. اینجاست که بازنویسی محتوا به کارتان می آید.

بازنویسی محتوا یکی از راه های آسان و رایگان برای بهینه سازی سایت برای موتورهای جستجو است. این کار معمولا به دو صورت انجام می شود:

زمانی که می خواهیم محتوایی بنویسیم که نمی دانیم و زمانی که می خواهیم محتوای قدیمی را در وب سایت خود تغییر دهیم یا به روز کنیم.

بازنویسی محتوا چیست و چه روش هایی دارد؟

بازنویسی محتوا در واقع به معنای گرفتن محتوای منتشر شده قدیمی و تبدیل آن به محتوای غنی و خوب و البته به روز برای انتشار به عنوان یک پست وبلاگ جدید است. شما همیشه به دنبال مطالب و موضوعات جدید نیستید، گاهی اوقات می توانید با ضربه زدن به محتوای قدیمی و تکان دادن آنها، محتوای جدیدی تولید کنید.

هنگام بازنویسی محتوای خود، چند نکته وجود دارد که باید رعایت کنید تا مطمئن شوید که محتوای شما مانند قبل نیست. باید بدانید که ایجاد یک سری محتوای مشابه به گوگل رونق مثبتی نخواهد داد. بازنویسی محتوا نیز اصولی دارد که باید هنگام انجام این کار از آنها پیروی کرد. در بخش بعدی نحوه بازنشر صحیح مطالب قدیمی را توضیح خواهیم داد.

محتوای قدیمی را به عکس تبدیل کنید

اینفوگرافیک یکی از بهترین گزینه ها برای تبدیل محتوای قدیمی به عکس است. با استفاده از اینفوگرافیک می توانید تمام مفاهیمی را که در محتوای خود به کار برده اید در یک تصویر خلاصه کرده و به مخاطبان خود ارائه دهید. اگر در طراحی اینفوگرافیک حرفه ای نیستید، سایت ها و برنامه هایی وجود دارند که می توانند کار را برای شما آسان کنند. همچنین اینفوگرافیک نوعی محتوای عکس است که بسیار پرطرفدار است و می توانید با استفاده مجدد از محتوای قدیمی به آن جان تازه ای ببخشید.

محتوای قدیمی را به دوره رایگان تبدیل کنید

یکی از رایج ترین و بهترین راه ها برای جذب بازدیدکنندگان به سایت و دریافت ایمیل و شماره تلفن از کاربران، دوره های آموزشی رایگان است. این دوره ها همچنین می توانند به شما کمک کنند تا کاربران را به دوره های پولی یا محصولاتی که ارائه می دهید هدایت کنید.

داده های قدیمی خود را به مجموعه ای از ایمیل یا شماره تلفن تبدیل کنید

برخی از مخاطبان برای پاسخ به سوالات خود در مورد یک موضوع به دنبال محتوای کامل و جامع هستند. با جمع آوری مطالب قدیمی که در یک موضوع نوشته اید، مجموعه ای ایجاد کنید و شماره تلفن و ایمیل های کاربران را دریافت کنید. ایمیل یا شماره تلفن مخاطب هدف شما می تواند بسیار مفید باشد و به شما کمک زیادی کند. با این کار مخاطب را به محتوای کاملی که به دنبال آن است هدایت می کنید و با کسب اطلاعات از کاربران به هدف خود می رسید.

محتوای قدیمی را به پادکست تبدیل کنید

پادکست ها و فایل های صوتی یکی از انواع مطالبی هستند که رواج پیدا کرده اند و روز به روز تمایل شنوندگان برای شنیدن آنها بیشتر می شود. پس کافیست از مطالب قدیمی محتوای مفید و جالب را انتخاب کنید و به پادکست تبدیل کنید و در پلتفرم های انتشار پادکست منتشر کنید. به این ترتیب، هم به افزایش آگاهی از برند خود کمک می کنید و هم شنوندگان را به طرفداران پادکست جذب می کنید.

محتوای قدیمی را به کتاب الکترونیکی تبدیل کنید

نوشتن کتاب الکترونیکی کاری بسیار زمان بر و دشوار است. بسیاری از کاربران علاقه مند به خواندن کتاب های الکترونیکی به جای کتاب های فیزیکی هستند. با استفاده از مواد قدیمی و ترکیب آنها می توانید روند تولید کتاب الکترونیکی را سرعت بخشیده و در زمان کمتری یک کتاب الکترونیکی ارزشمند تولید کنید. مزیت دیگری که کتاب های الکترونیکی به شما می دهند این است که می توانید شماره تلفن و ایمیل را از طریق آن دریافت کنید.

محتوای قدیمی را به ویدیو تبدیل کنید

ویدئوها در حال حاضر جذاب ترین نوع محتوا برای مخاطبان هستند. با پلتفرم هایی مانند یوتیوب و آپارات می توانید به راحتی مخاطب جذب کنید. فقط محتوای قدیمی سایت خود را پیدا کنید و سپس شروع به ساختن ویدیو برای آن کنید. حتی می‌توانید آن‌ها را به‌عنوان موشن گرافیک یا انیمیشن منتشر کنید تا محتوای ویدیویی خود را جذاب‌تر کنید. جدا از همه این موارد، با گذاشتن ویدیوی خود در یوتیوب می توانید به فکر کسب درآمد از این راه نیز باشید. اگر محتوا را پادشاه بدانیم، محتوای ویدئویی تاج درخشان بر سر شاه است. بنابراین استفاده از آن را نباید نادیده گرفت.